Morning stories

De ochtendstilte in het klooster werd slechts verbroken door het zachte knerpen van voetstappen in de verse sneeuw. Meester Ji stond buiten, zijn adem een wolkje in de koude lucht. Hij keek naar de paden die de monniken eerder die ochtend hadden betreden. Hun voetafdrukken sneden door de maagdelijk witte sneeuw en vertakten zich in verschillende richtingen.

Monnik Lin kwam dichterbij, gehuld in zijn eenvoudige gewaad, en sloeg zijn handen samen tegen de kou. Meester, vroeg hij, waarom kijken we naar paden in de sneeuw? Wat kunnen ze ons leren?

Meester Ji glimlachte en wees naar de sporen. Zie je hoe sommige paden recht zijn, terwijl andere kronkelen? Sommige stappen zijn diep en stevig, andere licht en aarzelend. Elk pad vertelt een verhaal over degene die het bewandelde.

Lin knikte langzaam en fronste toen. Maar hoe weet ik of ik het juiste pad volg, meester? Wat als mijn sporen verkeerd zijn?

Meester Ji pakte een takje van de grond en tekende cirkels in de sneeuw. Het juiste pad is niet altijd recht, Lin. Soms kronkelt het, soms brengt het je langs omwegen, en soms stap je uit de sneeuw om elders verder te gaan. Wat telt, is hoe je loopt: met aandacht, vastberadenheid en mededogen, zowel voor jezelf als voor anderen.

Lin dacht na over deze woorden terwijl hij naar de zon keek, die langzaam door de wolken brak. De sneeuw begon te glinsteren, en hij voelde hoe de kou plaatsmaakte voor een zachte warmte op zijn gezicht. Vandaag zal ik mijn stappen met zorg zetten, meester, zei hij. En misschien zal ik zelfs mijn lichaam en geest versterken door te oefenen.

Meester Ji knikte goedkeurend. Dat is wijs, Lin. Het lichaam is als een bamboetak: sterk maar buigzaam, zolang je het voedt en onderhoudt. En vergeet niet, voegde hij eraan toe, dat we niet alleen lopen. We delen onze paden met anderen. Het avondmaal dat je vandaag zult delen, is even belangrijk als de stappen die je zet. Het voedt niet alleen je lichaam, maar ook je hart.

Lin glimlachte en buigde diep voor zijn meester. Terwijl hij zich omdraaide om aan zijn dag te beginnen, voelde hij zich licht. Hij wist dat de sneeuw onder zijn voeten niet alleen een herinnering was aan de kou van de winter, maar ook een uitnodiging om elk moment met aandacht te beleven.

Die avond, terwijl de zon achter de bergen zakte en de lucht goudkleurig werd, zag Lin de schoonheid van zijn dag: de sporen in de sneeuw, de kracht in zijn lichaam, en de warmte van het samenzijn met anderen.

Het juiste pad, besefte hij, is niet iets wat je vindt. Het is iets wat je maakt, stap voor stap, met compassie in je hart.