Morning stories

Het was een grauwe ochtend in het klooster. De wolken hingen laag, en een koude wind ruiste door de bamboebossen. Monnik Lin sjouwde met een zware mand vol hout naar de keuken. Zijn schouders waren gespannen, en zijn adem kwam in korte, zichtbare wolkjes.

Bij de ingang van de keuken stond Meester Ji, die de rook uit de schoorsteen rustig gadesloeg. Lin, zei hij terwijl hij een takje oppakte van de grond, waarom kijk je zo bedrukt?

Lin zette de mand met een bonk neer en zuchtte diep. Elke dag weer hetzelfde, Meester. Hout verzamelen, water halen, schoonmaken, mediteren. Het is alsof de dagen allemaal in elkaar overlopen. Soms voelt het gewoon… zwaar

Meester Ji draaide het takje in zijn handen en liep naar Lin toe. Kom mee, zei hij, terwijl hij het takje in de mand legde en naar het bospad wees. Lin, hoewel vermoeid, volgde gehoorzaam.

Ze liepen een eindje door het bos tot ze bij een kleine beek kwamen. Meester Ji hurkte neer en wees naar een steen die deels in het water lag. Zie je die steen, Lin? Hij wordt elke dag door het water aangeraakt, zonder ophouden. Denk je dat de steen zich ooit verzet tegen de stroom?

Lin fronste. Natuurlijk niet, Meester. De steen heeft geen keus.

En toch, vervolgde Meester Ji, is diezelfde zachte stroom sterker dan de steen. Over tijd maakt het water glad wat ooit ruw was. De steen verandert, zonder strijd.

Lin keek naar het water en bleef even stil. Dus, u bedoelt dat het herhalen van kleine taken me uiteindelijk sterker maakt, zelfs als het nu zwaar voelt?

Meester Ji glimlachte. Precies, Lin. Het zijn niet de grote daden die ons vormen, maar de kleine, dagelijkse stappen. Zelfs als ze zwaar voelen, dragen ze bij aan wie we worden. De kracht ligt in het blijven stromen, niet in perfectie of snelheid.

Ze liepen terug naar het klooster. Bij de mand aangekomen, tilde Meester Ji een enkel takje op en gaf het aan Lin. Draag vandaag alleen dit, zei hij met een knipoog. En laat morgen zichzelf zorgen maken.

Lin glimlachte, zijn hart iets lichter dan tevoren.